Ruke kao glavni pribor za jelo bile su aktuelne tokom većeg perioda u istoriji čovečanstva. Prve viljuške potiču iz perioda starog Egipta gde su korišćene samo kao kuhinjske alatke. Viljuške iz stare Grčke su imale dva zupca i bile su prilično dugačke u odnosu na one koje poznajemo danas. U Vizantiji su se koristile uveliko već u 4. veku. Na Srednjem istoku su ušle u upotrebu u 7. veku, imale su najčešće dva zupca i pravljene su od bronze.
Prema legendi, viljušku je u Italiju donela vizantijska princeza Marija Argiropulina koja se početkom 11. veka udala za mletačkog dužda Jovana Orseola. U braku koji je sklopljen samo radi mira Vizantije i Venecije, Marija je donela bogat miraz u kome se nalazila i zlatna viljuška.
Viljuška je, za razliku od kašike i noža, dugo bila "odbačena". Tokom srednjeg veka mnogi su verovali da podseća na đavolji trozubac, zbog čega je proglašena bezbožničkim predmetom. Sve do 18. veka u Francuskoj se ne koristi kao deo pribora za jelo, dok je već u 19. veku postala oličenje srednje klase koja želi da oponaša aristokratiju u svojim manirima i običajima. Zanimljiva činjenica je i da su mornari odbijali da ih koriste sve do 1897. godine.
